اصولًا خداى مهربان، منافع ثروت معنوى را به این خاطر در فضاى حیات انسان‏ها قرار داده که انسان‏ها خلأهاى فکرى و روحى و معنوى خود را از سرمایه‏هاى الهى آنان پر کنند و از مرگ سیاه که مرگ عقل و جان و مرگ قلب و روح و روان است، در امان بمانند و از لا به لاى طوفان‏هاى مهلک، کشتى وجودشان را سالم و صحیح به ساحل نجات که همانا سعادت دنیا و آخرت و رضا و خوشنودى حضرت حق است، برسانند مگر نه این است که خداى مهربان در اولین آیه سوره مبارکه ابراهیم، فلسفه بعثت پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله را با دردست داشتن قرآن، نجات انسانها از ظلمات و قراردادنشان در نور مى‏داند؟

 [کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلى‏ صِراطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ].

[این‏] کتابى است که آن را بر تو نازل کردیم تا مردم را به اجازه پروردگارشان از تاریکى‏ها [ىِ جهل، گمراهى و طغیان‏] به سوى روشنایىِ [معرفت، عدالت و ایمان و در حقیقت‏] به سوى راه [خداى‏] تواناى شکست‏ناپذیر و ستوده بیرون آورى.

چه دوستى و چه رفیقى در این پهن دشت هستى از پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله از نظر سرمایه‏هاى معنوى سرمایه دارتر است؟ دوستى که با حرص و امیدى آتشین و با عشق و محبتى کامل و با دل سوزى و مهرى بى‏نظیر، در مقام نجات انسان از تهیدستى و فقر معنوى است و تنها خواسته‏اش خیر دنیا و آخرت بشر و رسیدن او به برترین مقام ایمانى و اخلاقى و قرار گرفتن در فضاى خوشبختى دنیا و آخرت است،

[حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ‏].

اشتیاق شدیدى به [هدایتِ‏] شما دارد او اشتیاق و امید و حرص فوق العاده‏اى نسبت به هدایت و نجات شما از گمراهى دارد.

پس از پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله اهل بیتش منابعى عظیم از سرمایه‏هاى معنوى هستند که همچون پیامبر صلى الله علیه و آله، هدایت کننده مردم به سوى حقایق و منجى آنان از مهالک و رهاننده ایشان از خطرات و مفاسدند.